Onze nacht met Savannah
Alles lijkt rustig in de Namibische woestijn, totdat ik in de vroege ochtend plotseling besprongen word door een leeuwin! Met haar volle 180 kilo stort zij zich op me en begint mijn slaapzak met haar klauwen te bewerken. Bertie word wakker en rent weg. Nota bene niet om hulp te halen, maar om haar camera te pakken en foto’s te maken…! Ondertussen probeer ik zo goed mogelijk mijn gezicht te beschermen. Dat lukt niet helemaal, want de leeuwin was net iets sterker dan ik…! Een paar flinke krassen naast mijn neus en oog zijn het resultaat.
Wie denkt dat er in de Namibische woestijn weinig te beleven valt heeft het mis. Er leven allerlei dieren, zelfs grote dieren zoals olifanten! Deze dieren hebben speciaal aan het lopen op het zachte zand aangepaste brede voetzolen, waardoor ze niet te diep in het zand wegzakken en sneller kunnen vluchten als er gevaar dreigt. Een mooi voorbeeld van hoe dieren zich aan hun omgeving kunnen aanpassen. Het is nodig ook, want gevaar loert er uit alle hoeken, of beter, vanachter alle zandbergen…! In deze woestijn leven namelijk ook leeuwen, die niet vies zijn van een mals jong olifantje. Het lijkt wreed, maar ook leeuwen zijn prachtige dieren en hebben het recht hier te leven. Toch denken vele Namibische boeren daar anders over, want doodsoorzaak nummer één bij hun koeien die het spaarzame gras aan de rand van de woestijn eten, is de leeuw. Zo gebeurt het regelmatig dat een boer een moederleeuw doodschiet en dat de welpen waarvoor de leeuw eten zocht van honger omkomen. Soms worden zulke jonge dieren nog net op tijd gevonden en naar een speciaal opvangcentrum voor roofdieren gebracht. Dat centrum heet Harnas en ligt in het zuidoosten van Namibië vlak aan de grens met Botswana.
Als wij Harnas bezoeken, worden we luid knorrend begroet door twee volwassen jachtluipaarden. Ook hún moeder werd doodgeschoten en zij groeiden op in Harnas, maar werden uiteindelijk de “huisdieren” van de familie die Harnas runt. Hun geknor lijkt enigszins op het geluid van een bromfiets… Ze vinden het heerlijk geaaid en gekroeld te worden. Ook Savannah, een vier jaar jonge leeuwin is zo’n wees, die liefdevol in Harnas werd grootgebracht. De meeste roofdieren worden echter “zo wild mogelijk” gehouden om uiteindelijk terug te keren naar de natuur, waar dus de mens hun grootste gevaar vormt!
In Harnas ontmoeten we een Duitse piloot, Jürgen, die regelmatig een Jumbo van Frankfort naar Windhoek, de hoofdstad van Namibië vliegt. Hij heeft Savannah “geadopteerd” en vannacht gaat hij in de bush slapen en mag Savannah meenemen. Hij vraagt of wij geen zin hebben met hem mee te gaan; slapen op een veldbed in de open lucht. Uiteraard laten we ons dat geen twee keer zeggen. Op onze vraag of het niet gevaarlijk is met zo’n 180 kilo wegende leeuw, antwoord hij laconiek dat zij eerst nog een hele geit mag verorberen en dus wel geen honger meer zal hebben…!
Savannah gaat in een speciale kooi achterop een open truck. Op de plaats van bestemming mag zij meteen uit haar kooi om de omgeving te verkennen. Terwijl we thee drinken voel ik plotseling een gigantisch gewicht op mijn schouders en zie twee enorme klauwen met angstwekkend grote nagels aan weerszijden van mijn hoofd…! De mok met thee kan ik nog juist vasthouden, terwijl ik ongeveer dubbel klap…! Jürgen zegt laconiek “Savannah wil spelen”. Ik kom echter niet veel verder dan wat kroelen en op haar flanken kloppen, want een robbertje stoeien zie ik niet direct zitten.
Als wij gaan slapen onder de met ontelbare sterren bezaaide hemel, gaat ze braaf op een paar meter van onze veldbedden liggen.
Nachtdier
Dan gebeurt midden in de nacht het onvermijdelijke! Zoals een nachtdier betaamt, wordt Savannah wakker en besluit dat Bertie haar speelkameraadje moet zijn. Zij springt boven op Bertie, en het veldbed bezwijkt direct. Om zich te beschermen, trekt Bertie meteen de slaapzak over haar hoofd. Maar Savannah denkt dat zij zich wil verstoppen en probeert met haar giganagels de slaapzak van haar hoofd te trekken. Ik grijp in en Savannah denkt dat ik nu echt wil spelen… Het wordt een niet ongevaarlijk robbertje stoeien, maar dat is niet mis met een leeuw van 180 kilo! Gelukkig redt Jürgen de situatie want Savannah luistert naar hem. Ze gaat braaf liggen en we slapen allemaal verder, totdat Savannah er om zes uur ’s morgens genoeg van heeft en nu mij bespringt! Bertie redt het vege lijf en rent naar de auto om mijn laatste minuten op de gevoelige plaat vast te leggen…!Ik probeer in ieder geval zijn speelse klauwen met die nagels van mijn gezicht weg te houden. Dat lukt niet helemaal, want ze is net even sterker dan ik en zo komen er toch een paar bloederige krassen net naast mijn neus en oog. Eigenlijk maar een miniprobleem, want wie kan er nu vertellen dat hij met een leeuw gestoeid heeft en dat allemaal nog betrekkelijk ongeschonden doorstaan heeft!